Pagina's

08-10-2025

Nu ga ik er eens op uit

Het essay past binnen het thema ‘Natuurlijk’ van de Maand van de Geschiedenis en biedt een intrigerende kijk op de veranderende relatie tussen mens en natuur.

In ‘De Waterzoon’ onderzoekt Vriend de complexe dynamiek tussen mens en natuur aan de hand van de verhalen van Jac. P. Thijsse en zijn zoon Jo Thijsse.

De tijd gaat voort

Alleen in gedachten

Kun je terug

M. Vasalis.

Vaak zijn van Vasalis de natuurbelevingen te groot om te bevatten. Zo zag ik dit gedicht in de essay van Eva Vriend wat uitgegeven is in de Maand van de geschiedenis. Het is een prachtig boek en samen met dit gedicht een boek om langer over door te mijmeren.

De tijd, het stromende getij
gaat nu zo snel en het verval
zo steil, alles werd weggespoeld.

Kom nu forellen, mijn herinneringen
spring met de verse krachten
en met de eerste wilde geuren
tegen de stroom.




Voor mij is dit boek een beschrijving van 3 generaties waar het woord klimaat bij past. Het klimaat tussen mensen biedt soms hele andere inzichten. Het boek schrijft ook over het milieu - dat woord krijgt een andere betekenis en vooral lees ik het verhaal van mijn ouders, grootouders en keer ik terug in de herinneringen. Vaak op de fiets zag ik wat Eva hier zo intens woorden geeft, haar taal is prachtig, Je maakt het helemaal mee en begrijpt weer beter waar je deel van uitmaakt.

De Waterzoon is de zoon van Jac P. Thijsse. De vader ken je wellicht van de natuurboeken en de mooie (verkade) afbeeldingen. De natuurkenner Jac. P. Thijsse (1865-1945) geldt als een fenomeen. Behalve als voorvechter van de natuurbescherming in Nederland werd hij beroemd dankzij de Verkadealbums en vele andere publicaties waarmee hij op originele wijze de aandacht vestigde op de natuur. 




Tijd


Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. 

'k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen .....

Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.

En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.

- De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ....

Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?

M. Vasalis,

https://literatuurmuseum.nl/nl/ontdek-online/literatuurlab/online-exposities/m-vasalis/over-de-rand?s=03

Geen opmerkingen: