“Een niet begrepen droom is als een ongeopende brief aan jezelf” de Talmoed - Dromen kloppen zo bij ons aan, opdat we ons bewustzijn kunnen vergroten.
In het oude theater van Epidauros wordt het beeld van een groot luisterend oor sterker als we staan op de plek van het altaar. We ervaren dan iets merkwaardigs: de klank van onze stem wordt als het ware omgestulpt en keert versterkt tot ons terug.
Het theater op de mysterieplaatsen is hier nauw mee verwant en wordt wel het oor van Dionysos genoemd: de god die in het binnenste van de mens werkt. De woorden die bij het altaar gesproken worden kregen door hun versterking van de klank een goddelijke dimensie.
Vandaar dat veel religies weten dat het universum begon met geluid.
In het ruisen van een schelp her-inneren we ons de oerklank. De oerklank 'er zij' of ook 'aum', amen.
Het theater van Epidaurus is een van de best bewaarde in zijn soort in Griekenland. Reeds in de oudheid werd het geprezen voor de harmonie van zijn proporties. De vele genezende krachten bij het theater dat als een oorschelp in de heuvels ligt mogen we leren zien als een religieuze aangelegenheid. Ook toen al sloten mensen zich af van de goddelijke wereld, de loutering van de ziel die regeneratiekrachten versterkt ligt bij de bakermat van het theater waar ook de Westerse geneeskunst begint met haar geschiedschrijving.
Mede hierom is de Asklepios cultus wereldwijd verspreid.
Asklepios trouwde met Epione en zij kregen vier dochters; Hygeia, Iaso, Aceso en Panacea. Hun dochters zijn personificaties van abstracte concepten die te maken hebben met de gezondheidszorg. Zo is de naam van de oudste dochter, Hygeia, dat in het Grieks gezondheid betekent, de basis voor ons woord hygiëne. Hygeia werd vaak gezien als geneesvrouw en rechterhand van Asklepios.
De asclepiusstaf of esculaap is al eeuwenlang het symbool voor de geneeskunst.
In het theater wordt de taal overeind gezet. Het woord krijgt een lichaam.
Taal is een toegang, een manier om ons bestaan te verstaan.
De vergeten symbolische taal ten grondslag ligt aan alle dromen, sprookjes en mythen, en in feite de enige universele taal is die de mensheid ontwikkelde herinnert ons eraan dat je lichaam je oudste geheugen is waar het spreken over 'de/het Eeuwige' een metafoor is die ons leren kan hoe veelzeggend stilte kan zijn.
Resoneren betekent ‘terugklinken, weerklinken, ook meetrillen’ en is daarmee de weg naar balans. Je kunt daarmee de taal van het beeld in jezelf ontwikkelen. Taal is vaak een beschrijving van de uiterlijke wereld. In gedichten en kunstuitingen komen we op het spoor van die diepere innerlijke wereld. Dromen zijn in deze zin een prachtige toegang tot de wereld van het onbewuste. We putten daar uit een enorme bron van beelden.
Hier in zijn allerlei mythologische beelden te vinden.
Een voorbeeld van zo’n grote droom is die van de twintigjarige schilder Chagall:
Ik bevind mij in een grote kamer; in de hoek staat een eenpersoonsbed en ik lig erin. Het wordt donker. Plotseling komt er een opening in het plafond en een gevleugeld wezen daalt neer, met veel lawaai. Een geruis van slepende vleugels. Ik denk: een engel. Ik kan mijn ogen niet openen. Het wordt licht, te helder. Nadat hij alles doorzocht heeft, verheft hij zich weer en verlaat de kamer door de spleet in het plafond en neemt al het schitterende, hemelse met zich mee. Het wordt opnieuw donker en ik word wakker.
Via de droom bezoekt Chagall de geestelijke wereld. Al zijn schilderijen zijn een poging om engelen uit te beelden......'tussen twee werelden' vind ik zelf erg mooi
Want wanneer je ontwaakt uit een droom, ben je als een ontdekkingsreiziger die terugkeert van een reis in een vreemd land. Wat je daar in de slaap is tegemoetgekomen, heb je ervaren als jouw werkelijkheid, als iets waarbij jij direct betrokken was, maar hoe breng je het ervarene over aan de mensen van overdag, hoe vertel je het hun en hoe vertel je het jezelf? (uit: ‘Het Droomjuweel’ van Anna en Hans Korteweg)
© Joke Vesseur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten