Een fabel waar ik vaak op terugkom als ik nadenk over de manieren waarop we de wereld vertellen, is het verhaal van de olifant in de donkere kamer – In dit verhaal bevinden een aantal mensen zich in een donkere kamer, zich bewust van de aanwezigheid van een olifant – iets wat ze niet kunnen zien, maar toch kunnen voelen en proberen te begrijpen.
Iedereen raakt de olifant aan om beter te begrijpen wat het is. Voor de een is een olifant iets groots en stevigs, zoals een boomstam. Voor een ander lijkt een olifant meer op een pijp. En voor weer een ander is een olifant als een leren vlag. Hoewel ze hun percepties met elkaar delen, verschillen hun opvattingen over 'de olifant' aanzienlijk, en toch delen ze allemaal feiten en vertellen ze allemaal de waarheid. Deze fabel heeft mij altijd laten zien dat de werkelijkheid te groot is om te bevatten, en dat onze individuele verhalen er vorm aan geven.Om recht te doen aan wie dit geschreven heeft geef ik je de link of kopieer de link
Geen opmerkingen:
Een reactie posten